عنصری

(ستایشگری که تاریخ را به جای حماسه مینشاند)

ابوالقاسم,حسن بن احمد عنصری را  باید شاعری بختیار(کسی که خوشبخت است) و خوش فرجام دانست. او در حدود سال 350هجری در بلخ زاده شد. پدرش بازرگان بود و چون از دنیا رفت اموال موروث را برداشت و به تجارت رفت اما در ضمن سفر دزدان, کاروان او را زدند و اموالش را به غارت بردند. بعد ان عنصری اهنگ تحصیل علم کرد و به شعر و ادب روی اورد.
در اوایل حکومت محمود غزنوی, امیر نصر,برادر محمود وی را به حضور سلطان غزنه معرفی کرد. به دلیل همین پیشینه و نیز از ان جا که معرف اوبرادر سلطان بود و به علاوه در علم و ادب و شعر سرامد بود در نزد محمود بسیار تقرب داشت تا این که عنوان ملک الشعرایی یافت و طرف توجه و احسان پادشاه قرار گرفت.
وی در سال 431 ه.ق. وفات یافت.


اشعار و اثار او


قسمت عمده ی اشعار بازمانده از عنصری که به حدود دوهزار بیت می رسد قصاید اوست که اغلب ان ها در ستایش سلطان محمود و مسعود و دیگر شاهزادگان غزنوی و ذکر اوصاف و کارها و فتوحات ان هاست. امتیاز عنصری نسبت به شاعران پیشین در این است که او علاوه بر فنون شعر از دانش های زمان خود نیز بهره مند بوده و به ویزه پاره ای از اصلاحات حکمت و منطق را در شعر خویش به کار گرفته است.
قصاید عنصری پربار و استوار است. او در شعر خود بیش تر از منطق و برهان الهام می گیرد تا از ذوق و هیجان بدون این که خود در زندگی به فلسفه ی خاصی دست پیدا کرده باشد. عنصری بر خلاف خرخی به جای روی اوردن به تغزل بیش تر به وصف میپردازد یا قصاید خود را بی مقدمه اغاز میکند